Ivo Andrić je rođen 9. oktobra 1892. godine, sticajem okolnosti, u mjestu Dolac pored Travnika, Bosna i Hercegovina, gdje je njegova majka, u dubokoj trudnoći, došla u posjetu rodbini. U Sarajevu živi do 1894. godine kada mu otac, koji je tu radio kao službenik, umire od tuberkuloze. Majka ga, zbog loših uslova života, nosi u Višegrad i predaje na čuvanje sestri svoga muža, udatoj za austrijskog žandarmerijskog narednika, sa kojim ova nije imala djece. Njih dvoje su prihvatili mališana i brinuli se o njemu, u svojoj kući uz samu obalu Drine, nedaleko od čuvenog mosta.

U Višegradu Ivo Andrić pohađa osnovnu školu, a u jesen 1903. godine upisuje se u Veliku gimnaziju u Sarajevu, najstariju bosansko-hercegovačku srednju školu. Stanuje s majkom koja radi kao tkalja u obližnjoj fabrici ćilima. Od 1912. godine studira, sa prekidima uslovljenim I svjetskim ratom, filozofiju – odsjek za slavenske književnosti i istoriju u Zagrebu, Beču, Krakovu i Gracu. Sarađuje sa novinskim izdavačima i objavljuje recenzije o knjigama, piše pjesme i bilješke o likovnim izložbama. U jednom od časopisa izlaze njegova „Pisma iz Krakova“, a 1918. godine štampana je i njegova knjiga „Ex Ponto“ – pjesme u prozi.

Njegove političke aktivnosti su vezane za same početke nastanka kraljevine Slovenaca, Hrvata i Srba, u kojoj on 1918. godine postaje sekretar nacionalnog savjeta. Ubrzo iza toga biva proglašena kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, a Ivo Andrić preuzima diplomatsku službu u Rimu, Bukureštu, Gracu, Trstu, Parizu, Madridu, Briselu, Ženevi i Beogradu. Početkom 1939. godine postavljen je za ambasadora kraljevine Jugoslavije u Berlinu. Nakon dolaska u Berlin, Andrić akreditive predaje kancelaru Rajha – Adolfu Hitleru. Ne slažući se sa nacističkom politikom, Andrić svojim nadležnima u Beogradu u proljeće 1941. godine nudi ostavku, koja nije prihvaćena, pa je bio prinuđen da prisustvuje činu potpisivanja tzv. trojnog pakta – pristupanja Kraljevine Jugoslavije Hitlerovoj koaliciji.

Poslije kapitulacije Kraljevine Jugoslavije vraća se u Beograd. Za vrijeme II svjetskog rata živi povučeno, ne dozvoljavajući bilo kakvo štampanje i objavljivanje svojih djela. Tu, u svojevrsnoj izolaciji, nastaje "Travnička hronika", a krajem 1944. godine završio je i roman "Na Drini ćuprija". Godine 1953. prvi put poslije II svjetskog rata dolazi u Višegrad. Za, kako je navedeno, epsku snagu kojom je oblikovao motive i sudbine iz istorije svoje zemlje, Ivo Andrić je 1961. godine dobio Nobelovu nagradu za književnost.

Iako su njegova djela bila prevodjena u inostranstvu, nakon dobijanja Nobelove nagrade počinje veliko interesovanje svijeta za djela pisca iz Jugoslavije, a njegovi se romani i pripovijetke štampaju na preko 30 svjetskih jezika. Cjelokupni iznos Nobelove nagrade, današnje vrijednosti oko milion Eura, poklonio je bibliotečkom fondu Bosne i Hercegovine.
Ivo Andrić je umro 13. Marta 1975. godine u Beogradu. Njegova urna položena je u Aleji zaslužnih građana, na beogradskom Novom groblju. Iza sebe ostavlja veliki književni opus, a najznačajnija djela su: Ex ponto (1918), Nemiri (1920), Pripovijetke (1924,1931,1936), Most na Žepi (1925). Anikina vremena (1931), Na Drini ćuprija (1945), Travnička hronika (1945), Gospođica (1947), Zlostavljanje (1950), Prokleta avlija (1954), Aska i vuk (1960), Žena na kamenu (1962), Jelena, žena koje nema (1962), te poslije njegove smrti objavljeni roman – Omer paša Latas.